Ściernie to najstarsza z dzisiejszych bieruńskich dzielnic, a przynajmniej wskazują na to zachowane dokumenty. Pierwsza wzmianka o wsi Ściernie pochodzi z 1272 r., natomiast o Bieruniu - z 1360 r. Na terenie Ścierni prowadzono wydobycie kamienia i produkcję wapna - o czym do dziś przypominają nazwy ulic w dzielnicy.
Warto wiedzieć, że początki udokumentowanej historii Ścierni łączą się nierozerwalnie z historią miasta Żory - które w tym roku także świętuje swoje 750-lecie. Pierwszym źródłem historycznym, w którym obydwie miejscowości są wymienione, jest dokument zamiany wsi Ściernie, należącej do księcia opolsko - raciborskiego Władysława, na wieś Żory, która należała do dworzanina (czy też rycerza) Chwalisza. Książę miał zamiar wznieść w Żorach warownię. Oferta zamiany dowodzi, że obydwie osady miały wówczas porównywalną wartość.
Od roku 1536 właścicielami Ścierni byli dwaj Janowie Ścierńscy. Wzmianka z 1538 roku mówi o zalaniu pól uprawnych należących do Jana Ścierńskiego - „Zemanka” wodami z pobliskiego bieruńskiego stawu. W 1593 roku pojawia się kolejny właściciel wsi - Sułkowski.
W XVIII i XIX wieku właściciele i dzierżawcy Ścierni często się zmieniali - prawdopodobnie z uwagi na atrakcyjność wsi. Złoża kamienia wapiennego i żyzne pola uprawne stanowiły o wartości tych ziem. Już około 1860 roku funkcjonował tu kamieniołom oraz piec do wypalania wapna. Ściernie posługiwały się pieczęcią z własnym godłem, które przedstawiało ptaka z rozpostartymi skrzydłami na pagórku.
W 1937 roku Ściernie zostały włączone do gminy Nowy Bieruń i razem z nim włączone w 1956 roku do nowo powstałego powiatu tyskiego. W latach 1975-1991 Ściernie leżały w granicach administracyjnych miasta Tychy. Od 1991 roku są dzielnicą miasta Bierunia.
(Na podstawie książki „Ściernie - Ściyrnioki - Ściernianeczki” autorstwa dr Anny Początek).
Napisz komentarz
Komentarze