Wielki Czwartek (Cierniowy), do dziś jest pamiątką ustanowienia przez Chrystusa sakramentów Kapłaństwa i Eucharystii podczas Ostatniej Wieczerzy. Wieczorem w kościołach odprawiana jest „Msza Wieczerzy Pańskiej”, która rozpoczyna Triduum Paschalne. W jej trakcie podczas śpiewu „Chwała na wysokości” biją wszystkie dzwony w świątyni. Podczas tej Mszy poświęcane są nowe oleje przeznaczone do namaszczeń: podczas chrztu, bierzmowania, sakramentu kapłaństwa oraz przy namaszczeniu chorych, a także odbywa się odnowienie przyrzeczeń kapłańskich.
Po zakończeniu śpiewu dzwony i organy milkną. Podczas „Mszy Wieczerzy Pańskiej” konsekruje się dostateczną ilość komunikantów tak, by wystarczyły na dzień obecny i następny. Po zakończeniu Wieczerzy, na pamiątkę uwięzienia Jezusa po Ostatniej Wieczerzy, Najświętszy Sakrament przenosi się do „Ciemnicy", gdzie adoruje się go do późnych godzin nocnych i przez cały Wielki Piątek. Po zakończeniu liturgii z ołtarza zdejmuje się świece, mszał, krzyż, obrusy. Tabernakulum zostaje otwarte i puste, a „Wieczna lampka” zgaszona.
Ludowym zwyczajem Wielkiego Czwartku jest dokonanie sądu nad Judaszem poprzez publiczne spalenie lub utopienie szmacianej kukły. W Polsce tradycja ta była popularna już w XVII wieku. Chłopcy robili kukłę ze słomy i szmat, do wnętrza której wkładali 30 kamyków (później kawałków szkła) symbolizujących 30 srebrników. Była to cena, za jaką Judasz sprzedał Jezusa. Następnie kukła była topiona, wieszana lub rozbijana kijami, co było karą za zdradzenie Jezusa
Dawniej w Wielki Czwartek, na pamiątkę wieczerzy pańskiej, jadano postną kolację, zwaną „tajnią”, a po niej wielu Polaków nie jadło aż do wielkanocnego śniadania.
Tadeusz Piątkowski
Napisz komentarz
Komentarze